چهل و نه

بعضی وقتا انقدر دلتنگم که بغض خفه ام میکنه. دیشب از اون شبها بود، اصن چند روزه هرشب از اون شبهاست. دلم براش خیلی تنگ شده، و هیچ راهی برای رفعش نیست. رفع دلتنگی فقط با هضمش ممکنه. البته وقتی بتونی قورتش بدی و معده ات پس نزنتش اون هم قبل از این که اون تو رو قورت بده.
الان چند ساله که من و دلتنگیش با هم درگیریم. چندین بار در سال ، گاهی چندین بار در ماه یا هفته حتی. خیلی وقتها، مثل روزهای نزدیک تولدت، مثل روزهای نزدیک رفتنت در سال شمسی و سال قمری.

دلتنگیش بدون اینکه در بزنه میاد تو، اصن انگار کلید داره، میاد میگرده دنبال یه تیکه سالم و شروع میکنه به گاز زدن، همیشه خدا هم دندون هاش کنده و کندن تیکه تیکه وجود من خیلی زمان میبره، به همون میزان هم زجر داره، هم اشک. کنده شدن یه تیکه از من توسط دندون های کند یک درنده به تمام معنا...

دلم براش تنگه و دلتنگیم رو چاره ای نیست، جز رها کردن خودم در آغوش این درنده.