پنجاه و چهار

خیلی دلم میخواد خودم باشم موقع نوشتن. منظورم اون جاییه که آدم ها میشناسنم، مثلا اینستاگرام. ولی نتونستم. یه وقتایی سعی کردم ولی انقدر آدم های اطراف فیدبکهای رو اعصابی داشتن که ترجیح دادم خودم رو سانسور کنم، یا ننویسم یا خودم نباشم و این فقط تنفر میاره برام. اینکه نمیتونم خودم باشم. خیلی جاها خودمم... مثلا توی جامعه...ولی اونجا نشده هنوز... حرفامو میخورم یا برای خودم مینویسم گاهی، گاهی هم اینجا میارمشون. اینجا هنوز منو نمیشناسن و این آزادم میکنه. میتونم بنویسم که سردرد دارم، پریود شدم و یا از ایکس میترسم و از ایگرگ متنفرم و دلم میخواد زِد رو بکشم.

اصلا به نظرم هرکی باید یه جایی داشته باشه بتونه خودِ خودش باشه. ولی مساله اینجا اینه که آدمهای زیادی نمیخونن و کسی نظر نمیده و کسی ازم تعریف نمیکنه، آخه من فِتیش تائید و تعریف و تمجید دارم.

خلاصه که دارم فکر میکنم چه کنم.